Wat is Rutte geweldig gespot! Onze profeet met onze halve maan, net andersom. Met de coronahamer. Volgende week onze god van de oranje zon met rossende leeuwenbaard en rode ezelsmuts, met een zwartgepekte Baudet ernaast. En als alternatieve kerst wordt de grote kerk de gRutte kerk, in een kerk mag je doen wat je wilt dus handen wassen in onschuld tot we stuk gaan van het huilen van het lachen. De oudjaarspecial over de draaibijbel van Grappenhuis, de opgestane voorganger in hoe we met Neerlands waarden om moeten gaan. Ben gek op dit nieuwe normaal, bij voorbaat bedankt krant!
Ook nog plaats voor een fotospecial in het Magazine over het achterste kamertje in de kerk waar Rutte zijn maatschappelijk werk kan doseren (sorry voorspelling, geen diploma) in gedrag wat onbesproken blijft? Een profetendebat? Een deepfakesearch: is Sigrid Kaag eigenlijk de onbevlekte Maria? Een lezerspanel: sjesus, moet dat? Een kerststal voor schulddraagmoeders met gebreide dieren van hennepvezels, en mag die omgeklapte ezelsmuts dan ook weer komen zwaaien?
Het overlijden van Maradonna valt samen met het sterven van Baudet. De statenverkiezingen waren – zo blijkt steeds duidelijker – ook een doelpunt met de hand. Verschil is alleen dat Maradonna echt goed kon voetballen en Baudet toch niet verder komt dan zijn hand(s) te overspelen. Vol verwachting kijk ik naar de toekomstige verhelderingen als ik dan even aan het koningspaar denk. Maxima liet meteen in het begin al weten hoe het zat: hij was een beetje dom. Eens zullen we accepteren dat er achter de zwaaiende hand van Alexander verder niets zit dan een lelijke ondergrond. Net als de rest van onze Hollandse helden die met een klein onderschrift in een achterafzaaltje van een museum terecht komen. Veel poeha maar van binnen een diep triest gebeuren. Precies waar onze zelftrots en welvaart uit bestaat. Precies wat de toeslagenaffaire al duidelijk maakt. Dát wordt pas een echte crisis, als we onvermijdelijk onder de zee van spiegelingen verdwijnen. En tot dan zullen we dapper de vinger in de dijk houden en vol verontwaardiging de ware armoe en kunstmatigheid van ons leven ontkennen. Want nog steeds brullen we als leeuwen over hoe goed wij zijn en hoe goed wij het doen, als zelfoverschreeuwend gelijk, alsof we mama Afrika zelf zijn, in ons land is de kern van het ware menselijke leven ontstaan en meest basaal aanwezig. En nog steeds gaan we door op dezelfde weg van de ontkenning, we gaan niet minderen, we gaan alleen goed kijken of we het niet milieuneutraler kunnen en trekken nog steeds de aarde leeg om aan onze behoefte van ons marktsysteem te kunnen beantwoorden. Nog steeds is een groeiende economie de drijvende kracht om het goed te hebben en te houden, zonder te willen kijken naar het simpele feit dat alleen een groeiende productie leidt tot een groeiende economie. We kopen ons suf, sussen ons duf. We kunnen het betalen, dus doen we het. En pas dan komt de milieuvraag, dat nieuwe spul moet wel zo groen mogelijk zijn. We accepteren dat we steeds meer energie nodig hebben en kijken naar oplossingen in de uitvoer. Nog steeds groeit onze standaardbehoefte en vinden we dat welverdiend en geheel vanzelfsprekend. Kijk maar naar apparaatgebruik. Maar ook naar al die andere gemaksdingen die we aanschaffen en een tijdje later toch echt nodig hebben. Nog steeds moeten we wel naar cultuur toe kunnen, wat in de praktijk vooral massavermaak betreft. Missen we onze voetbalwedstrijden, de zoveelste musical met giga decors en verlichting, smachten we naar racewedstrijden, vuurwerk, skivakanties, horeca, noem maar op. We moeten wel vermaak hebben, dat is onze cultuur. Hoezo zit geluk in deze onzinnigheden? Waarom maakt geld gelukkig? Is het omdat we eigenlijk diep triest zijn over onze innerlijke armoede, dat we de grote show nodig hebben om blij te worden? Gisteren hoorde ik dat wintercamperen steeds populairder wordt, waarschijnlijk omdat andere landen dicht zijn. Koud zeker? Nee hoor, we hebben vloerverwarming in de camper, maar wat is de natuur toch mooi, die moeten we koesteren… Hollandse Helden zijn het.
Het loopt al tegen vieren, ik slinger door de jungle aan de staart van de jaarringslang. Omhuld met een feestelijk tegensputterjas en een tegenslaghoedje blijf ik kleurig buiten bereik van het natte pak, meer kan ik me niet aantrekken, meer is ongepast of desgewenst. Misschien moet ik het kaarsje maar vast uitblazen, dan is dat ook weer klaar. Kan ik weer verder nergens heen. De dag voorspelling is somber met overwegend druil, de weg is leeg en stil. 56, nog niet eerder zo’n nietszeggende leef tijd bereikt. Achter is weg, voor is leeg. Alleen de vogels vliegen, al mocht ik mijn snavel houden. Maar…, ik heb een droomhuis, met in die dromen een wonderlijk sociaal leven en kan ik verwilderd rijden op een nacht merrie, de maan dagen tegemoet, al heb ik alles al gezien. Ik ga rond zodat ik geen eindjes hoef te knopen. Heb een duidelijke diagnose, behandeling gewenst, slaagkans nihil, waardoor ik alle ruimte heb mijn eigen leegte maar te blijven vullen met sobere verlichting en geblablaat. Helemaal vrij om zelf de uitgang te vinden in de eigenrichting die ik van geliefden kado kreeg. Jah, dat is best bijzonder, weer wat uitzonderlings mee te maken, een felicitatie waard, dat is wat het levenrijk maakt. En morgen is er natuurlijk weer een dag vol kansen. Het houdt niet op, het loopt niet over, er is geen ten onder meer. Dat heb ik toch al vast bereikt. Maar eerst vandaag nog. Ik ga maar toeter worden, dat lijkt me wel een vrolijke nootzaak voor nu.
vragen of niet bevinden een lied gaan verdriet ik weet het niet wat zin geeft 56 jaar -2d alsof er voor mij nog iets toe komstig is
het voelt raar klaar maar… een dood punt bestaat niet ik ben er toch door wat maakt het uit toe vertel me wat zit er achter
gesloten bestaat niet er is geen heen geen weg terug doe alsof het zin heeft hoe je leeft het leven geeft alleen om voort bestaan geen soort doet daar aan doet er toe er is geen ontstijgen slechts hijgen tot het stopt voor jou en verder gaat het wel zo zonder zin
De kerk gaat er van uit dat de mens niet zo slim is als hij denkt te zijn. De mens heeft uitleg, richting en structurering nodig. De land- en kasteelheren en zelfbenoemde adel wisten het ook al lang, het gepeupel moet beheerst worden, anders komt het niet goed. Wie weet, waren de leiders van ooit inderdaad slimmer dan de rest, had het volk ze nodig om te kunnen overleven. Tot het volk merkte dat deze mensvisie niet langer redelijk was, de overleving stond onder grote druk. Revolutie! Maar als vanzelf kwamen er toch nieuwe aanstuurders, het volk gaf zich over aan industriëlen die tevens bestuurder werden. In toenemende mate werd er gejuicht over de industriële revolutie die ons allen welvaart zou brengen. Crisis en oorlogen maakten tussendoor toch weer duidelijk dat het nog niet helemaal goed in elkaar zat. Het individu wilde een eigen plek, met happy-hip gevolgd door blije-bib (baas in buik). Vrijheid en Democratie, met ruimte voor de stem van de Arbeiders werd in een ondoordringbare regelgeving opgetuigd als een kerstboom waardoor het volk dacht eindelijk eigen keuzes te kunnen maken, al was de stam niet langer zichtbaar. De enigen die nog dom waren, waren de boeren, die dat beeld bevestigden door de kerkelijke partij nog steeds als voorganger van de juiste weg te zien. Nu blijkt dat het boerenverstand meer inhoud heeft dan we dachten. De vlacultuur die we ontwikkeld hebben is besuikerd, aldus mijn vrije vertaling van een artikel in de Volkskrant. Mooi hoe het land zich ontwikkelt onder onze gewenste leiders. Prachtig om te zien hoe de multinational partij onzichtbaar de wereld organiseert. De grote invloedlobby’s van grootkapitale bedrijven blijft als een ijsjesberg buiten beschouwing. De VVD ruikt kans om met arbeidersinstemming de regie weer over te gaan nemen. Sterker nog, ze krijgen een socialistisch stempel waardoor we meer dan genoeg het idee hebben dat we het zelf hebben bedacht. Dat we niet zo slim zijn als we denken wordt tot mijn grote opluchting steeds meer erkend. Fijn dus dat de krant namens ons de grootste supermarkt dringend adviseert onze keuze in voorgekauwde maaltijden een ander gezicht te geven, neem de verantwoordelijkheid waar wij in verdwalen. We zijn nu eenmaal niet in staat zelf verstandige keuzes te maken. Gelukkig waren we nog wel zo slim de kerk in de grondwet te houden, er is nog hoop!
hoor i-zon, want we moeten bewegen, uit brei ding, tikkende pennen dat puntje, dat paaltje bij elkaar brengen door en door familie doorzin de platte door kijk over, tuiging onder en boven is niet van ons geen wormen, geen vogels zijn wij de missing link de kenners van waar de winkel van ken ‘s, zelf gebouwd met stip waar licht weten, in dat schap daar onder weg ben ik licht vaardig sloeg ik af! viel, stijl achter over op nieuw brak de verbinding gaf het, op graaf blauwe bloed plekken kuil is een berg gras onder plastic meui hoor! koeie voer groen is vert i kaal zonder een punt te maken snap niet? geeft niet, komt s goed ik was bliksem af leider had geen donder dag, of kom je neh, ik blijf liggen beter zo
Vuur… in dit land van water, klei en wind. Nuchterheid, polderen en dikke dijken. Een traag stromend landschap en hier en daar wat gezellig klotsende feestjes. Met moddergooien als volkssport. Vooral op vuurtjes. Verzuchtend onder alle omstandigheden dat het nog slechter kan, maar vuur is gevaarlijk. Als een virus kan het zich verspreiden. Als haarden uit een veenbrand. Vuur is de extremist met explosieven uit de oververhitte woestenijen die in elke daarvandaanlander wel moet smeulen.
Het dorp waar ik opgroeide heeft altijd als een ‘nieuw normaal’ gevoeld waar ik maar niet aan kon wennen. Altijd de afstand en bij elk vuur wat ik toonde werd mijn smoel weer even in de modder geduwd. De boeren waren eens ‘Turftrappers’. Zwoegend in het laagveen werd de grond afgestoken in staven, weggevaren en gedroogd, goedkope brandstof voor de kachels. In tijden dat je blij mocht zijn als je een aardappel had om te eten en de westerse eigenaren in staat waren het land als een dictatuur te bestieren. Maar dan, na de crisisjaren, communisme, de oorlog, de wederopbouw en de terugkeer naar de eigenheid van Friese trots kwamen wij daar wonen. De eersten weer als niet Friezen, uit Amsterdam nog wel. Ach, het verhaal laat zich vertellen als in een moderne roman over een ongewenste vreemdeling. Uitgestoten, gepest en vernederd, de taal moeten leren, in moeten passen in de gewoontes daar. Volkomen ander gevoel voor humor. De roddel en achterklap met de allesziende ogen achter de vitrages. Boosheid, onmacht, verdriet. Niet in staat op te groeien in eigenheid en alle aandacht gaat naar overleven. De groei die plaats vond in het dorp, na ons kwamen meer als wat steeds meer een welkome aanvulling werd. Ik herinner me de invloed van mijn vader, die betrokken was vanuit zijn passie. Voor natuur en samenleving. Meehelpen in het dorp, uitspreken en bewegen. Juist vanuit een bevlogen en andere manier van kijken. En de humor werd wederzijds verrijkt. Hoe mijn moeder in een dorp verderop werkte bij het Friese Rundvee Stamboek van ieders trots, waar ze de als spin in het web alle boeren in de regio kende via de telefoontjes over de pasgeboren kalveren. Die regelmatig haar naam kregen met de gebruikelijke oplopende getallen.
Mijn vurige vader was thuis als een vulkaan die overprikkeld rookte tot ie weer uitbarstte. Hard, in stem, bottigheid, handen. Slapend achter krant en soms blije deuntjes uit zijn mondharmonica toverend. Moeder de brandweer die het slinkend Eden in leven trachtte te houden in een voortdurend oppassen geblazen en brandwonden toedekken. Zo bang voor hem en zijn agressie en opgesloten met de kinderen, opgesloten in zichzelf, geen ruimte voor emotie, geen ruimte voor meer kwetsbaarheid… Liefde die zo diep zat dat elke aanraking te ver ging en koestering als ongemakkelijk werd ervaren. Goed is nu goed je best doen om later gelukkig te worden. Dus niet spelen met vuur.
Lang bleef ik bang voor het vuur en lang daarna bleef ik last houden van de glaswoldeken. Tot ik haar moest laten gaan.Tot alles in de hens ging en het vuur de belangrijkste kracht bleek van eens de hel van aard en geloof. Besefte hoe ik altijd ontkend heb wat ik echt volgde. Het vuur, of de vurige belofte meestal. Ik durfde pas te vlammen bij een groter vuur. Maakte me altijd afhankelijk van dat andere vuur, want nooit had ik houvast in mijn eigen vuur gevonden, er was geen basis gelegd voor vertrouwen. Vuur is onbeheersbaar, maakt alles kapot. Niet waar, ik ben puur vuur. Boogschutter, Chinese Draak, creatie is licht uit vuurkracht, het maakt wie we zijn. 3 is mijn getal van geluk.
Ik weet het nog niet zo goed, hoe dat branden gaat na de jaren van dolend loskomen om mezelf weer te kunnen voelen. Voel me een kind dat net heeft leren lopen. Hoor om me heen de vele stemmen, die waarschuwen voor vuur. Zie in het nieuws hoe mijn leven zich in het groot voort zet. Wijken in de grote steden vol ‘nieuwkomers’. Gesprekken vol moraal over wat vrijheid is en hoe de nieuwkomer zich in deze taal en op deze wijze en met deze humor moet uitdrukken in deze cultuur, als Friese trots en zelfwelverdiend door zwartbont te domesticeren tot supermelkfabrieken als leve onze liefde voor de natuur. Hoe ingewikkeld het is je eigen wortels te blijven voelen als die niet in deze aarde mogen staan. De wortels die je zelf niet eens goed kent. Hoe moeilijk het is om je vuur te moeten dempen, omdat men hier niet geleerd heeft met vuur om te gaan.
Wat ik wel weet is dat dit land van natte cake heerlijke potentie heeft. Want toen die zompige veengrond een maal droog was, fikte die turf toch vol diepe hitte. En nu we in deze 2de golf zitten – jaja, lekker nat op zn hollands – droogt iedereen toch behoorlijk op in kelen en tussen benen door. Krijgen we meer zicht op de droge werkelijkheid, we zijn in de basis een brandbaar volkje. We weten alleen niet hoe, we weten alleen van pappen en nathouden.
Vertrouw me, ik weet van fik, ik weet van beheersing en preventie, van opgebrand en uitgeblust. We hebben gewoon meer deskundigen nodig. Geen heldense vuurvreters, maar vuurdansers. Geef wortels van vuur ruimte, we zijn er dringend aan toe, hoe kunnen we er anders ooit mee om leren gaan. Hoe kunnen we anders ruimte geven aan onszelf, als we ons niet leren herkennen in die diepe warmte, die vertrouwen brengt. Ja, nu. Nu iedereen het vuur weer in zich voelt. Nu het tijd is om weer te gaan openen. Naar een eindelijk normaal, lekker, in je element kunnen zijn.
de schapen deden hun ding in een kudde van rust de zoon en ook herder naderde de mannen op hun gemak zittend bij een vuur de mede ging rond als vrouwen in ver halen de zoon en ook herder schoof niet aan toonde geen verbazing, afkeur of behoefte hij zei slechts het gaat om de kunst, dat is het leven hij ging, de woestijn in de mannen wisten, voelden hij weet het, wat een wijs waren vol bewondering over hem die de eigen weg ging waar zij praten over geweest of verlangen maar dat was zijn weg, niet de hunne dolend in de woestijn, dat was niet hun pad maar wat de oudste stopte zijn handen in zijn baard vond het antwoord jah, de kunst van het gemak dat klinkt wel goed genoeg voor ons en ze maakten nog wat mede open proostend op de zoon en ook herder die vast wel dorst had daar daar geloofden ze heilig in en ze ontwaarden ineens de warmte in hen zelf daar bij het vuur met de mede verbeeldingen het mede dogen met de zoon en ook herder het was een wonder dat zij dit zich zo beseften de jongste vroeg al vertel nog van de zoon die ook herder was en de mannen zongen vol liefde voor die vreemde heer, zoon van en ook herder die ze kenden hen geleerd had de warmte die ze hadden nooit meer te hoeven verlaten als belofte van hem die ooit terug zou komen naar waar het goed is het werd een best ever verhaal, voor eeuwig vurig nagecopieerd en social gedeeld met fick you als blije alletaalse aanmoediging in het dagelijks bestaan
hoor je het ook.. die zachte roep zo stil, krachtig, wetend de luister die een glimlach geeft als de ruis in je hoofd is verdwenen als bovenal onder al wat je vindt dat er tussendoor er even niet toe doet alles klopt, ook al begrijp je het niet voel je het ook
die ruimte die zoveel verder gaat dan elke betekenis die je er zelf aan kan geven met kleur of klank, met woord of weging voor verwachting vorm krijgt daar, op het randje van bewust wording we elkaar voor het eerst zagen vanaf de ander kant met het niets van alles tussen ons in als de zwaartekracht tussen de polen die alles verbind tot eindeloos draaiende cirkel
kom je ook terug of ervaar je druk van oppervlak te waar de tijd de maat maakt van het nooit genoeg en altijd verder waar we onszelf zoeken in herkenning van tastbaar heden en houvaste zinnen kom je in het leven, of blijf je overleven kom je zwevend naar binnen kan je je losmaken van dat nodig hebben in horen kan je je overgeven aan vertrouwen buiten je zelf hier op aard dieper dan welke creatie dan ook durf je dat nog of is het iets van later
wat doe je.. als basis, waaruit elke kleur kan ontstaan
De westerse filosofie gelooft in winnaars, maakt daarmee verliezers. Wit en Zwart zijn geen aanvullende krachten als bij dat YinYang, maar goed en kwaad. Vriend en vijand.
En hoe wel opgeleid we dan ook omgaan met verliezers door ze te helpen ook winnaars te worden (mits het niet tot te veel verlies leidt in de breedste zin van het woord), mededogen te tonen of die zwakke broeders tot zo ver mogelijk te gedogen: zo lang we in engelen en duivels blijven geloven, roepen we onze eigen polarisatie op. Creëren we onze eigen strijd in toenemende tegenkrachten, als self-fulfilling armageddon. Niet alleen in de kerkelijken, overal beperkelijken die uit hun spiritus de waarheid drinken, voedend of zuigend, woke of sleapy, oud of jong. waarheid of waanzin. Zien we het steeds meer, onder de slijtende deken van Neerlands welzijn die alles daar onder ontkent, want waar moeten de handen ook al weer? Juist. Op de mantel der liefde, waarmee we ons eigen verlies van zelf niet hoeven aan te zien. Wij zijn de beste! Weet je hoeveel mensen in Nederland anti-depressiva slikken?
